günü
:
is.
1.
Köhnə məişətdə: birinci arvadın
üstünə alınan ikinci və ya üçüncü arvad.
Hacı evə günü gətirmək niyyətini Münəvvər
xanımın qulağına elə doldurdu ki,
arvadın heç ruhu da incimədi. Mir Cəlal.
// Bu cür ailədəki arvadlardan hər biri. Günülərin
davası. – [Nazlı:] Təzə arvad günüsündən
hər gün ərinə bir söz deyir, əri də
yazıq arvada sitəm eləyirmiş. Çəmənzəminli.
Cırmaqlama, didişmə olur, günülərin
birisi digərinin xınalı saçlarını çəngə-çəngə
yolurdu. S.Rəhimov.
2.
məc. Düşmən, rəqib mənasında. Ancaq
o çox sadədir; tərifi-zadı sevməz; Elə bil ki,
şöhrətlə; qanlıbıçaq, günüdür. R.Rza.
◊ Günü düşmək – birilə düşünüşmək,
düz gəlməmək, ziddinə getmək. ..Göyərçin
çox-çox ildi ki, Gülsənəm qızla günü düşübdür.
S.Rəhimov.